Jakiś idiota stwierdził gdzieś w sieci, że dobrze się stało, że wreszcie ktoś dostał po mordzie za to, że gada po niemiecku w tramwaju. Napisał dokładnie tak: „po tym, co Niemcy zrobili w Warszawie, fakt, że ktoś DOPIERO teraz ktoś dostał w twarz za mówienie po niemiecku, b. dobrze świadczy o Polakach” (pisownia oryginalna - KM).
Nie pierwszy to przypadek, że idiota gada publicznie różne idiotyzmy. Przed nim był inny idiota, który Lecha Wałęsę wyzywał od bydlaka i wzywał go na pojedynek, a także pewna kretynka, która powątpiewała w sens nadawania rocznicy chrztu Polski jakichś nadzwyczajnych znaczeń, skoro Mieszko I był gwałtownikiem, gwałcicielem.
Każde z nich ma inną orientację partyjną i polityczną, ale każde z nich ma pewną cechę wspólną: zaistnieć medialnie. W czasach, gdy do przestrzeni publicznej nie przebijają się argumenty rzeczowe i merytoryczne, pozostaje wrzask. Każde z nich używa tych idiotyzmów świadomie, bo po pierwsze w nie wierzy, a po drugie widzi, że to co mówią podoba się ich elektoratom.
Każde z nich uważa, że podnosi rangę w swoim środowisku i żadne z nich nie uważa, że popełniło zwykłe faux pas w stosunku do obmawianych osób. Można lamentować nad upadkiem jakości życia politycznego, ale to na takich ludzi nie działa. Swoje wiedzą.
Każdy taki przypadek prosi się o to, by nań reagować, protestować, wyrażać oburzenie i swoją dezaprobatę. Krótko mówiąc – każdy z nich prosi się o porządną debatę publiczną. Ale czy to coś zmieni? Czy idioci znikną? Albo przestaną mówić od rzeczy?
Nie!
Pozostaje jedno. Ignorować. Milczeć. Nie linkować. Nie promować. Nie dyskutować. Nie nagłaśniać, nawet z właściwym komentarzem. Idiotów trzeba przemilczeć. Bo Polska to nie jest kraj dla idiotów.
