Znam takich, którzy emocjonują się najnowszymi modelami samochodów, zegarków, potrafią godzinami rozprawiać o gadżetach sportowych i elektronicznych. Znam takich, którzy w małym palcu mają informacje o najnowszych technologiach multimedialnych, których ja nawet z nazwy nie potrafię wymienić. Każdy z nich zna dziesiątki innych, z którymi znajduje wspólny język, każdy z nich ma dostęp do niezliczonych czasopism i aplikacji, które wiedzę w tym zakresie poszerzają.
Ale znam też takich, którzy lubią chodzić po lasach i mokradłach, tropić ślady zwierząt i fotografować ptaki. Znam takich, którzy umieją dostrzec księżyc i świecące gwiazdy i zawzięcie opowiadać o życiu przyrody. Znam tych, którzy potrafią naśladować głosy wilków i znaleźć się w miejscu, gdzie i one przebywają albo takich, którzy potrafią różne gatunki sów rozpoznać tylko po głosie. Znam takich, którzy ptaki drapieżne wysoko na niebie rozpoznają po obrysie skrzydeł, a po kształcie chmur są w stanie przewidzieć pogodę. Każdy z nich zna także innych, z którymi znajduje wspólny język. Oni także mają dostęp do „swoich” czasopism i książek.
Najdziwniejsze w tych obu światach jest to, że zdarza mi się obserwować postawę aprobaty dla miłośników nowinek technicznych i technologicznych, a jednocześnie lekceważenie, czy nawet lekką pogardę, dla „świrów od ekologii”. Modne jest interesowanie się nowymi modelami samochodów, a dziwactwem – miłość do przyrody.
Doprawdy dziwne to postawy, skoro między tymi obu światami nie ma specjalnej łączności, no, może poza faktem, że chodzący po lesie potrafią korzystać w najnowszych gadżetów, ale gdyby takich, co toną nosami w komórkach postawić w środku lasu – mieliby problem z powrotem do domu.
Może zatem, warto by było, by miłośnicy gadżetów mieli większe uznanie dla miłośników lasu, bo nie wiadomo, kiedy wyciągną ich z lasu na ścieżkę do miasta?
