Porażka Bronisława Komorowskiego jest efektem społecznego gniewu na Platformę Obywatelską – to najczęstszy komentarz do tego, co wydarzyło się 24 maja w Polsce. Przyznają to nawet – najczęściej anonimowo albo w prywatnych rozmowach – politycy PO. Wygrana Andrzeja Dudy to dla PiS ogromny sukces, mierzony wysoko poza prestiż i kompetencje prezydenckie. Oto bowiem formacja Jarosława Kaczyńskiego wygrała pierwsze wybory po wielu latach. To efekt podobny do tego, jaki osiąga pływak, który miał już prawie utonąć, a został przez morskie fale wyniesiony na powierzchnię i zaczerpnął głęboki oddech.
Zaryzykuję jednak tezę nieco inną, może nieco karkołomną, ale wśród wielu głosujących na poszczególnych kandydatów byli tacy, co … nie głosowali na nich z przekonania, a raczej przeciwko konkurentowi. PiS będzie się chwalił swoim kandydatem jeszcze długo (niedoszły topielec łapczywie chwyta powietrze w płuca), ale okaże się już wkrótce, że wśród głosujących na Dudę wielu głosowało przeciwko Komorowskiemu i PO, nie bardzo znając program PiS i samego kandydata.
To samo można powiedzieć o wyborcach Bronisława Komorowskiego. Nie, wielu z nich nie głosowało za ustępującym prezydentem, a przeciwko PiS i Andrzejowi Dudzie. Politykom PiS w tej chwili to nie przeszkadza, bo sycą się swoim sukcesem i jako taki będą prezentować elekcję swego nominata.
Przez najbliższe tygodnie analizom politycznym, komentarzom i opiniom nie będzie końca. Ale chyba każdy z uczestników tej debaty zgodzi się z tym, że wybory prezydenckie to jedynie przygrywka do jesiennych wyborów parlamentarnych. Bo właśnie wtedy rozegra się „batalia o Polskę”.
I to jest może najciekawszy wątek politycznych zmagań w najbliższych miesiącach. Prestiżowo PO poniosła porażkę, ale rządzi nadal w Polsce. PiS-owi, będącemu w euforii prezydenckiej, wzrósł apetyt na rządy totalne. Jedna i druga strona – PO z rozpaczy, PiS z dziecięcej radości – mogą popełnić straszliwe błędy, które przyniosą wygraną jednej lub drugiej – przeciwnej – strony. Wszystko zależy od tego, kto jak rozegra ten czas.
PO jest w gorszej sytuacji, bo ma za sobą 8 lat rządów i skupia na sobie nienawiść PiSu, antysystemowców i zwykłych ludzi, którzy wielokrotnie dawniej na nią głosowali. Ludzi wnerwiają kontrowersyjne decyzje rządów Donalda Tuska i Ewy Kopacz, ale też zwykła bezczelność tej formacji. Oto poznańska PO wystawia do kamer niezwykle cynicznego posła Jacka Tomczaka, który mówi o etyce w polityce – i każe mi ta formacja wierzyć w szczerość wypowiedzi takich ludzi.
Z drugiej zaś strony PiS poprzez swe wściekłe ataki na PO żyrowało wznoszącą falę zwykłej ludzkiej nienawiści do wszystkiego co nie PiSowskie i nie prawicowe. Dreszcze przebiegają po plecach, gdy się słyszy się, że przeciwnicy polityczni Komorowskiego przy okazji jego niedawnej wizyty w Toruniu obrzucili uczestników obchodów jednej ze szkół toruńskich (która nie uczestniczyła w festynie proprezydenckim odbywającym się niedaleko) wyzwiskami: „zdrajcy Polski”, „mordercy” i tym podobnymi. Kierownictwo PiS nie może udawać, że nie widzi takich sytuacji i takich nastrojów, tego nie da się skomentować „to nie my, my z nimi nie mamy nic wspólnego”. Tak się nie da.
Od dawna wiadomo, że w Polsce nie ma miejsca na neutralne osądy polityczne. Nikt w PiSie nie będzie komplementował żadnych decyzji rządów premier Kopacz, tak jak nikt z PO nigdy nie przyzna racji w niczym PiSowi. Jest tylko racja PiS i tylko racja PO.
PO ma ciężko po przegranej Komorowskiego, ale wcale łatwiej nie ma PiS. PO musi sobie poradzić z rządzeniem pod prezydentem z PiS, ale PiS musi uważać, by na fali tej euforii nie popełnić żadnego błędu. Może okazać się, że taki układ – prezydent z PiS, rząd PO plus wybory za kilka miesięcy – może doprowadzić do tego, że przez jakiś czas politycy obu stron będą niezwykle uważać na to co robią i co mówią.
Może więc cyników i frustratów jedna i druga formacja do października nam oszczędzą?
